Όταν πλέον δεν είσαι παιδάκι που χαίρεται με το θέαμα ενός στρουθοκαμήλου ή μίας μαϊμούς μέσα σε ένα κλουβί, αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι αυτό που αντικρίζεις είναι λάθος και αρκετά σκληρό. Συνειδητοποιείς ότι δεν είναι λογικό ούτε φυσιολογικό που ένας ελέφαντας γεννήθηκε και πέθανε σε ένα κλουβί, μακριά από το φυσικό του περιβάλλον, κινούμενος σε μερικά τετραγωνικά όλα τα χρόνια της ζωής του.
Η «καλή» ή «κακή» κατάσταση στην οποία ζουν τα ζώα δεν είναι το μόνο ζήτημα δυστυχώς, αλλά αναμφίβολα δεν είναι ελάσσονος σημασίας. Ας μην ξεχνάμε το ελάφι που έχασε τη ζωή του μόλις πέρυσι, επειδή τα κέρατα του είχαν σφηνώσει στα σύρματα του κλουβιού του. Το γενικότερο πρόβλημα έγκειται στη γενικότερη ιδέα ενός ζωολογικού κήπου.
Ας προσπαθήσουμε μόνο να φανταστούμε πώς νιώθουν αυτά τα ζώα: σαν είσαι αμέριμνο σε ένα δάσος, σαν κολυμπάς σε ένα ποτάμι ή πετάς και κάθεσαι σ’ ένα δέντρο, ξαφνικά να ξυπνάς σε ένα κλουβί, χωρίς τη θέληση σου, μακριά από την οικογένεια σου, τη φωλιά σου, το σπίτι σου. Σ’ ένα κλουβί που δεν σου προσφέρει τίποτα, αλλά είναι εκεί μόνο και μόνο για να σε βλέπει εκείνος που σ’ απομάκρυνε από το σπίτι σου για να λέει στο παιδί του «δες το ιπποποταμάκι που κολυμπά» και να χαίρεται, καταδικάζοντας σε να ζεις φυλακισμένο για το υπόλοιπο της ζωής σου, απλά επειδή μπορεί.
Δυστυχώς όμως η ζημιά έχει ήδη γίνει. Τα περισσότερα ζώα ζουν εδώ και χρόνια μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον, που η επιστροφή τους σε αυτό μπορεί να είναι καταστροφική για την υγεία και την επιβίωση τους.
Τα ζώα δεν είναι θέαμα, ούτε μορφή διασκέδασης. Απλά και μόνο επειδή δεν μπορούν να μιλήσουν και να πουν πώς νιώθουν και τι θέλουν, δεν σημαίνει πως εμείς που μπορούμε (τέλος πάντων), έχουμε το δικαίωμα να αποφασίζουμε για το πού και πώς θα περάσουν τη ζωή τους. Αυτά δεν μπορούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους, εμείς όμως μπορούμε, θα το κάνουμε;
