Της Pauline Hastings
Στις 30 Οκτωβρίου 1965, ο τότε 22χρονος φόρεσε ένα μίνι φόρεμα «swinging 60s» που θα γινόταν θρύλος.
Η Shrimpton πήγε στον ιππόδρομο Flemington με ένα απλό φόρεμα, μείον τα χαρακτηριστικά της συντηρητικής γυναικείας ενδυμασίας της δεκαετίας του 1960: καπέλο, γάντια και κάλτσες. Έβγαλε επίσης μερικές επιπλέον ίντσες γυμνού μηρού που θα θεωρούνταν ακατάλληλο για την περίσταση.
Αυτό το φόρεμα, μόλις 10 εκατοστά πάνω από το γόνατο, δύσκολα θα έκανε τα κεφάλια του το 2025.
Η Shrimpton ήταν ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα πρόσωπα στον κόσμο εκείνη την εποχή, και η εμφάνισή της στο Derby Day πιστώθηκε ότι οδήγησε σε μια πολιτιστική αλλαγή στο αυστραλιανό ύφος σαρτόρια – ένα που σηματοδότησε την αυγή του casual ντυσίματος και την άνοδο της κουλτούρας της νεανικής μόδας.
Ωστόσο, ο Shrimpton επισκέφτηκε την Αυστραλία με την πρόθεση να σοκάρει ή να διαταράξει. Στην πραγματικότητα, η επιρροή της στη μόδα ήταν περισσότερο αποτέλεσμα της εμβέλειας μιας συγκεκριμένης μεγάλης επιχείρησης.
Εν όψει του Κυπέλλου Μελβούρνης του 1965, το Victoria Racing Club (VRC) κάλεσε ορισμένους τοπικούς παραγωγούς υφαντικών ινών να φέρουν ένα διεθνές μοντέλο στην εκδήλωση ντυμένο με το προϊόν τους.
Το VRC ήλπιζε ότι λίγη επιπλέον γοητεία και πίτσα (χωρίς κόστος για αυτούς) θα μπορούσαν να περιορίσουν τη μείωση του αριθμού των παρευρισκομένων και να δημιουργήσουν περισσότερο ενδιαφέρον για τη σχετικά νέα εκδήλωση Fashions on the Field.
Αλλά εκτός από το Australian Wool Board, το μόνο μέρος που δέχθηκε την προσφορά ήταν ο πολυεθνικός γίγαντας χημικών και κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων DuPont de Nemours Inc (DuPont). Η DuPont προσέλαβε τη Shrimpton με συμβόλαιο χορηγίας και κανόνισε να την πετάξει στην Αυστραλία για να φορέσει και να προωθήσει μια από τις συνθετικές ίνες της που ονομάζεται Orlon.
Εκείνη την εποχή, η φήμη του Orlon στην αγορά της μόδας ήταν πρακτικά ανύπαρκτη. Τι καλύτερο για να αυξήσεις το προφίλ του από το να το συσχετίσεις με ένα διάσημο πρόσωπο;
Στη Shrimpton εστάλησαν εκ των προτέρων πολλά υφαντά υφάσματα Orlon και της δόθηκε η δυνατότητα να φτιάξουν τα αγωνιστικά της ρούχα σε σχέδια της επιλογής της στο Λονδίνο.
Οι ιστορίες αφθονούν σχετικά με το ότι έχει ανεπαρκές ύφασμα για να δουλέψει – εξ ου και το κοντό στρίφωμα. Στην αυτοβιογραφία της το 1990, η Shrimpton κατηγόρησε την DuPont για την αλλαγή του επιδόματος υφάσματος, αλλά στη συνέχεια επιβεβαίωσε ότι θα φορούσε παρόμοια στυλ με οποιαδήποτε άλλη φυλετική συνάντηση στον κόσμο, καθώς οι κοντές φούστες ήταν «in» το 1965. Η DuPont γνώριζε επίσης για εκείνα τα «μίνι» στιλ του Λονδίνου που η Shrimpton ήταν διάσημη για τα ρούχα της.
Εάν η εταιρεία είχε κάνει λάθος, ή αν η Shrimpton είχε πραγματικά λαχταρήσει ένα πιο παραδοσιακό στρίφωμα, η προμήθεια πρόσθετου υφάσματος δεν θα ήταν πρόβλημα για τη μεγάλη πολυεθνική με καλούς πόρους.
Όταν η Shrimpton και ο φίλος της, ο Άγγλος ηθοποιός Terence Stamp, έφτασαν στο αεροδρόμιο του Essendon την Ημέρα του Derby, καθυστέρησαν 24 ώρες.
Ένα πάρτι καλωσορίσματος που είχε προγραμματιστεί για το προηγούμενο βράδυ στο εστιατόριο Top of the Town της Μελβούρνης ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή όταν η DuPont πληροφορήθηκε γύρω στις 6 μ.μ. ότι ο επίτιμος καλεσμένος βρισκόταν ακόμα στο Σίδνεϊ. Το σκάλισμα πάγου «μεγάλες γαρίδες» που προετοιμάστηκε ως κεντρικό κομμάτι του πάρτι αφέθηκε να λιώσει.
Ο Σρίμπτον ήταν τυχερός που κατάφερε να φτάσει στη συνάντηση της Ημέρας του Ντέρμπι. Χωρίς χρόνο για φρεσκάρισμα ή αλλαγή, οι εκπρόσωποι της DuPont μάζεψαν βιαστικά αυτήν και τον Stamp σε οχήματα που περίμεναν στο αεροδρόμιο και κατευθύνθηκαν κατευθείαν στον ιππόδρομο Flemington.
Αυτό που συνέβη στη συνέχεια είναι, ας πούμε, ιστορία.
Πολλοί έχουν θυμηθεί την αγανάκτηση μεταξύ των αγωνιζόμενων όταν ο Σρίμπτον μπήκε στο περίβλημα των μελών την Ημέρα του Ντέρμπι – καθώς και την οργή που ξέσπασε αργότερα και υποστηρίχτηκε με ενθουσιασμό από τα μέσα ενημέρωσης.
Οι αυστηροί ενδυματολογικοί κώδικες κυριαρχούσαν στο περίβλημα των μελών. Ήταν ένας χώρος εμφανούς κατανάλωσης και ένας χώρος όπου η υψηλή ραπτική κατείχε παραδοσιακά το επίκεντρο.
Η διαφημιστική συγκέντρωση για την άφιξη του Shrimpton στην Αυστραλία ήταν ισχυρή χάρη στις προσπάθειες μάρκετινγκ της DuPont, επομένως η αγανάκτηση και ο θυμός του κοινού ήταν πιθανότατα χρωματισμένος με απογοήτευση.
Η μαγεία μιας πολυαναμενόμενης εμφάνισης διασημοτήτων διέλυσε γρήγορα η πραγματικότητα ενός νεαρού μοντέλου με ατίθασα, ανεμοδαρμένα μαλλιά, φορώντας ένα απλό, συνθετικό φόρεμα.
Οι κριτικοί κατέκριναν την υποτιθέμενη έλλειψη εθιμοτυπίας, τρόπων και επιλογής μόδας της Shrimpton, ενώ ο επαρχιωτισμός της Αυστραλίας επικαλέστηκε διεθνώς.
Και ενώ η Shrimpton διατήρησε το δικαίωμά της να ντύνεται με το δικό της στυλ, πήγε στο σπίτι θηλάζοντας μελανιασμένα συναισθήματα για το δημόσιο ντύσιμό της. Εν τω μεταξύ, η εμπλοκή της DuPont στο περιστατικό ξεχάστηκε.
Έξι δεκαετίες μετά, η Shrimpton διατηρεί την ιδιότητά της ως είδωλο που απελευθέρωσε την Αυστραλιανή νεολαία από το πνίξιμο του συντηρητικού ντυσίματος. Αξίζει όμως να θυμηθούμε τη μεγάλη επιχειρηματική χορηγία πίσω από τη διάσημη εμφάνισή της.
Μετά την αρχική προσπάθεια της DuPont να ελέγξει τις ζημιές – που περιελάμβανε την προμήθεια της Shrimpton με καπέλο και κάλτσες για τη συνάντηση του Cup Day – οι έμποροι της εταιρείας αγκάλιασαν γρήγορα τη διαμάχη ως «απολύτως συγκλονιστική!».
Φαίνεται ότι ακολούθησαν τη λογική του σόουμαν του 19ου αιώνα, Π.Τ. Μπάρνουμ, ο οποίος φέρεται να είπε ότι «δεν υπάρχει κακή δημοσιότητα».
Η Pauline Hastings είναι Συνεργάτης, Σχολή Φιλοσοφικών, Ιστορικών & Ιθαγενών Σπουδών (SOPHIS), Πανεπιστήμιο Monash. Αυτό το άρθρο αναδημοσιεύεται από το The Conversation με άδεια Creative Commons
