"Μπορείτε να κάνετε πολλά περισσότερα από όσα νομίζετε. Ονειρευτείτε μεγάλα. Αφαιρέστε τα εμπόδια που έχετε θέσει στον εαυτό σας."
Αυτή ήταν η νοοτροπία τεσσάρων φοιτητών πανεπιστημίου στα είκοσί τους που ολοκλήρωσαν μια σκυταλοδρομία 227 χιλιομέτρων σε όλη την Κύπρο σε λιγότερο από 24 ώρες, σημειώνοντας το πρώτο ρεκόρ στο νησί.
Η ομάδα, ο Άγγελος Γιώργος Ελευθερίου, ο Πάνος Αλέπης, ο Κωνσταντίνος Ψαράς και ο Πέτρος Λοΐζου, ξεκίνησαν να προκαλέσουν τον εαυτό τους τρέχοντας 240 χιλιόμετρα σε όλο το νησί.
Η σκυταλοδρομία ήταν αρχικά προγραμματισμένη να ξεκινήσει τα μεσάνυχτα της 21ης Δεκεμβρίου στην εκκλησία του Αγίου Κόκωνα στον Ακάμα, με την ομάδα να στοχεύει να φτάσει στο ακρωτήριο Γκρέκο μέχρι τις 23.59 την επόμενη μέρα, ανταλλάσσοντας δρομείς κάθε 20 χιλιόμετρα.
Καθώς πλησίαζε η μέρα, η ομάδα συγκεντρώθηκε για ένα τελευταίο δείπνο πριν κατευθυνθεί στη γραμμή εκκίνησης. Κοντά στην Πάφο, όμως, πήραν την τελευταία στιγμή την απόφαση να μεταφέρουν την αφετηρία στην Πόλη Χρυσοχούς, ελπίζοντας να αποφύγουν το απομακρυσμένο και απαιτητικό τερέν του Ακάμα.
"Τα μαθηματικά βγήκαν καλά. Η απόσταση ήταν η ίδια", είπε ο Anghelo.
Στα μισά της διαδρομής προς την Πόλη, οι αμφιβολίες μπήκαν μέσα. Η νέα διαδρομή θα τους ανάγκαζε σε ορεινούς δρόμους με αυτοκίνητα να περνούν με ταχύτητα 80 km/h ενώ έτρεχαν στη λωρίδα εξυπηρέτησης.
Αναλογιζόμενος την κατάσταση, η ομάδα υπενθύμισε στον εαυτό της ότι οι συνθήκες σπάνια είναι ιδανικές, αλλά η πρόοδος απαιτεί να προχωρήσουμε μπροστά. Τελικά, στις 22.37, αποφάσισαν να επιστρέψουν στο αρχικό τους σχέδιο. «Ήταν απλώς πολύ επικίνδυνο», είπε ο Anghelo.
Ξεκίνησε το πρώτο σκέλος στις 12.27 π.μ.
«Ο Ακάμας ήταν κατάμαυρος». είπε. «Οι μόνοι μου οδηγοί ήταν ο φακός στο χέρι και οι προβολείς του οχήματος υποστήριξης που περνούσαν το σκοτάδι πίσω μου».
Αντιμετώπισε αμείλικτα εμπόδια, για τα οποία ήταν εντελώς απροετοίμαστος: από απροσδόκητο κλείσιμο δρόμων που τον ανάγκασαν να βγει στην άμμο, σε ένα πλημμυρισμένο κεντρικό μονοπάτι που τον άφησε να γλιστράει μέσα από λάσπη και νερό.
Δυστυχώς για αυτόν, το να βγει από το δύσκολο έδαφος, δεν σήμαινε ότι μπορούσε να ξεκουραστεί, καθώς έμειναν ακόμη 18 χιλιόμετρα μπροστά.
«Τρέχοντας στις 2 τα ξημερώματα ολομόναχος στην Πάφο στο σκοτάδι καταλαβαίνεις πραγματικά τι είδους άνθρωπος είσαι», συλλογίστηκε. «Είχα πολλές αμφιβολίες για τον εαυτό μου και δεν ήξερα αν θα τα κατάφερνα».
Όπως εξήγησε, "σε έναν τυπικό αγώνα τρεξίματος, τρέχεις ενάντια σε άλλους ανταγωνιστές, έχεις υποστηρικτές να σε επευφημούν από τα πλάγια, αλλά αυτό… αυτό ήταν διαφορετικό. Είσαι μόνος σου, είσαι εσύ και οι σκέψεις σου. Είσαι εναντίον σου."
Ο Anghelo πιστεύει ότι η πίεση και η αδρεναλίνη αναδεικνύουν μια διαφορετική πλευρά των ανθρώπων. «Χωρίς αυτό κανείς μας δεν θα ήταν εδώ που είμαστε σήμερα», πρόσθεσε.
Τόνισε ότι η ανάληψη δύσκολων προκλήσεων περιλαμβάνει πόνο, είτε σωματικό είτε ψυχικό, αλλά είναι σημαντικό να αποδεχόμαστε τις δύσκολες στιγμές ενώ αναγνωρίζουμε ότι δεν θα διαρκέσουν για πάντα.
«Απομακρύνει το ψυχικό φορτίο και σας επιτρέπει να εστιάσετε σε αυτό που πρέπει να γίνει», είπε.
Στη συνέχεια, η σκυτάλη πέρασε στον Πάνο, ο οποίος έτρεξε το δεύτερο σκέλος της νύχτας κατά μήκος μιας στενής λωρίδας εξυπηρέτησης τριών μέτρων, με τον πατέρα του να ακολουθεί προσεκτικά στο όχημα υποστήριξης, ενώ τα φώτα κινδύνου αναβοσβήνουν για να προειδοποιήσουν την αντίθετη κυκλοφορία.
Ο Πάνος είπε ότι ο φόβος και όχι η εξάντληση τον οδήγησαν μπροστά, με την αδρεναλίνη να τον βοηθά να ολοκληρώσει το πόδι πιο γρήγορα από το αναμενόμενο.
Καθώς ο ήλιος ανέτειλε, ο Κωνσταντίνος πήρε το πιο δύσκολο υψομετρικό κέρδος της σκυταλοδρομίας, σκαρφαλώνοντας 298 μέτρα. Παρασυρμένος από το φως της ημέρας και διερχόμενους ποδηλάτες, είπε ότι «πέταξε με αυτόματο πιλότο» και απόλαυσε τη διαδρομή.
Ακολούθησε ο Πέτρος τρέχοντας από την Επισκοπή στην περιοχή Four Seasons στη Λεμεσό. Το πόδι του ήταν μια επίπεδη, κατηφορική έκταση στους δρόμους της πόλης, όπου κέρδιζε σχεδόν ένα λεπτό ανά χιλιόμετρο με τον αναμενόμενο ρυθμό τους.
Παρά την έντονη πρόοδο, οι συνθήκες επιδεινώθηκαν. Με τη δεύτερη περιστροφή, άρχισε η στέρηση ύπνου και κάθε δρομέας είχε ακόμη τουλάχιστον 25 χιλιόμετρα.
«Για το πόδι μου στο Ζύγι, το σώμα μου αστοχούσε», είπε ο Ανγκέλο. "Σχηματίζονταν φουσκάλες και ένιωθα βαριά τα πόδια μου. Μετά είδα την οικογένειά μου. Είχα ξεχάσει ότι μας παρακολουθούσαν ζωντανά. Βλέποντάς τους εκεί και έναν φίλο που πήδηξε για να τρέξει μαζί μου, άλλαξαν τα πάντα. Έτρεξα το τελευταίο πόδι με ένα χαμόγελο."
Ο Πάνος ήταν επόμενος να χτυπήσει τη «σπηλιά του πόνου», αντιμετωπίζοντας πονοκέφαλο και έντονες κράμπες στα τελευταία επτά χιλιόμετρα του. Η άφιξη έξι φίλων, που έτρεξαν 10 χιλιόμετρα δίπλα του, τον βοήθησε να περάσει.
Ο Κωνσταντίνος πέρασε τρέχοντας το αεροδρόμιο Λάρνακας και τη Δεκέλεια, όπου μια αρχικά επίπεδη και ευχάριστη διαδρομή έγινε δύσκολη λόγω του κλεισίματος των δρόμων και του κακού φωτισμού καθώς έπεφτε ξανά η νύχτα.
«Το τρέξιμο σε όλη την Κύπρο δεν θα ήταν ποτέ εύκολο, ειδικά με το υψόμετρο και το έδαφος του νησιού», είπε ο Anghelo. «Αλλά όσο πλησίαζε η νύχτα, η πίστη μας γινόταν πιο δυνατή».
Ο Πέτρος αντιμετώπισε το τελικό σκέλος στις 21:00, τρέχοντας μόνος του μέσα από πιο κρύες, πιο ανέμους και βροχερές συνθήκες προς την Αγία Νάπα και το Κάβο Γκρέκο.
Με 9,7 χιλιόμετρα να απομένουν, βρήκε τους συμπαίκτες του και παραδέχτηκε: «Δεν ξέρω πόσα έχω να δώσω».
Ήξεραν ότι πάλευε, όπως όλοι τότε. Θυμίζοντάς του τα τρεξίματα των 10 χιλιομέτρων που είχε συντρίψει πριν, του τροφοδοτούσαν ενεργειακά τζελ, νερό και ηθική υποστήριξη.
Λίγο μετά έφτασε στο Κάβο Γκρέκο.
Η ομάδα συμπλήρωσε 227 χιλιόμετρα, ελάχιστα από τον αρχικό της στόχο, αλλά παρόλα αυτά πέτυχε μια πρώτη θέση στο νησί ολοκληρώνοντας μια σκυταλοδρομία σε όλη την Κύπρο σε λιγότερο από 24 ώρες.
Για τον Anghelo, η εμπειρία απέδειξε ότι η συναισθηματική υποστήριξη μπορεί να μεταφέρει τους ανθρώπους πέρα από τη σωματική δύναμη μόνο. Πέρα από το σπάσιμο ενός ρεκόρ, η ομάδα είπε ότι στόχος τους ήταν να εμπνεύσουν άλλους.
«Δεν τρέξαμε μόνο στην Κύπρο για να καλύψουμε απόσταση», είπε. "Το κάναμε για να δείξουμε ότι τα εμπόδια συχνά επιβάλλονται από τον εαυτό τους. Ο σωματικός και ψυχικός πόνος είναι προσωρινός. Όταν αποδέχεσαι τον αγώνα και εστιάζεις στο επόμενο βήμα, μπορείς να πετύχεις περισσότερα από ό,τι νόμιζες ποτέ δυνατό."
