Ο εθελοντισμός ξεκινά με το «θέλω να είμαι εκεί, θέλω να προσφέρω και θέλω να αφιερώνω χρόνο», σύμφωνα με την Κωνσταντίνα Λογοθέτη, υπεύθυνη μάρκετινγκ και επικοινωνίας στην PwC Κύπρου και διευθύντρια του Ιδρύματος PwC.
Σε μια στήλη που κυκλοφόρησε αυτή την εβδομάδα, μίλησε για τις τακτικές της επισκέψεις στις τάξεις του δημοτικού σχολείου για το πρόγραμμα Junior Achievement «Η Κοινότητα μας».
Η Λογοθέτη είπε ότι συχνά ξεκινά ρωτώντας τα παιδιά τι σημαίνει εθελοντισμός.
Εξήγησε ότι «η λέξη είναι συνήθως άγνωστη σε αυτούς», ωθώντας την να περιγράψει τον εθελοντισμό ως κάτι που προέρχεται από επιλογή, από τη φράση «θέλω».
Είπε ότι «οι πράξεις προσφοράς, είτε μικρές είτε μεγάλες, γίνονται επειδή οι άνθρωποι επιλέγουν να τις κάνουν, προσθέτοντας ότι το αίσθημα της προσφοράς δημιουργεί την αίσθηση της συνεισφοράς σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό του».
Φέτος σηματοδότησε την τρίτη συνεχόμενη συμμετοχή της στις Ημέρες Εθελοντισμού του Ιδρύματος PwC, μια πρωτοβουλία, όπως είπε, ξεκίνησε με την ιδέα δύο ανθρώπων που αναζητούσαν έναν διαφορετικό τρόπο να προσφέρουν στην κοινωνία μέσω του εργασιακού τους χώρου.
Σύμφωνα με τη Λογοθέτη, η ιδέα «ασπάστηκε αμέσως στην PwC Κύπρου και έλαβε μια ιδιαίτερα θερμή ανταπόκριση όταν παρουσιάστηκε στους εργαζόμενους».
«Κάθε χρόνο», είπε, «εθελόντριες όπως η Γεωργία, η Θεώνη, η Στεφανή, η Δήμητρα, ο Γιώργος, η Γιάννα, η Χριστίνα και πολλοί άλλοι αφοσιώνονται στη διοργάνωση μιας σειράς δράσεων, επιτρέποντας στους ανθρώπους σε όλη την εταιρεία να επιλέξουν πώς θέλουν να συνεισφέρουν».
Όλες οι δραστηριότητες, πρόσθεσε, «μοιράζονται ένα κοινό στοιχείο, την αγάπη και την προθυμία να γίνουν μέρος μιας συλλογικής προσπάθειας».
Το μετρήσιμο αποτέλεσμα φέτος, είπε ο Λογοθέτη, ήταν 13 διαφορετικές δράσεις στις οποίες συμμετείχαν 350 εθελοντές από όλη την PwC.
Το μη μετρήσιμο αποτέλεσμα, πρόσθεσε, «αντανακλάται στα συναισθήματα που δημιουργούνται, χαρούμενα πρόσωπα, χαμόγελα, αγκαλιές και αίσθηση υπερηφάνειας, τόσο μεταξύ των εθελοντών όσο και εντός των ιδρυμάτων που υποστηρίζονται, από κοινωνικές οργανώσεις μέχρι καταφύγια ζώων».
Για τη Λογοθέτη ο εθελοντισμός δεν είναι μια περιστασιακή δραστηριότητα αλλά τρόπος ζωής και ψυχική κατάσταση.
Το περιέγραψε ως κάτι που θα μπορούσε σχεδόν να εμφανίζεται ως προσωπική κατάσταση, όχι «ανησυχία» ή «χαρούμενη», αλλά «προσφορά».
Είπε ότι «γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια πόλη έξι εκατομμυρίων ανθρώπων, όπου η φτώχεια και οι κοινωνικές ανάγκες ήταν ιδιαίτερα ορατές».
«Το να βλέπει παιδιά να ζητιανεύουν και ανθρώπους να ζουν στους δρόμους», εξήγησε, «την επηρέασε βαθιά και την οδήγησε να δώσει μια προσωπική υπόσχεση να βοηθήσει όποτε και όπως μπορούσε, κάνοντας κάτι ουσιαστικό».
«Αυτή η υπόσχεση», είπε, «ήταν που διαμόρφωσε την απόφασή της να γίνει ισόβια εθελόντρια».
Η Λογοθέτη πρόσθεσε ότι η εμπειρία της στην PwC και μέσω του Ιδρύματος PwC ενίσχυσε την πεποίθησή της ότι δεν είναι μόνη σε αυτή τη νοοτροπία.
Σύμφωνα με την ίδια, «το ταξίδι του εθελοντισμού μοιράζεται με ανθρώπους όλων των ηλικιών και από κάθε επίπεδο της επαγγελματικής ιεραρχίας, πολλοί από τους οποίους συμμετέχουν χρόνο με τον χρόνο, επιλέγοντας τη δράση μέσω της οποίας θέλουν να προσφέρουν».
«Αυτό που έχει σημασία», είπε, «δεν είναι πόσο δίνει κάποιος, πόσο συχνά ή με ποια μορφή, αλλά η απόφαση να συμμετάσχει».
«Ακόμη και μια μικρή συνεισφορά μπορεί να κάνει τη διαφορά, καθώς η ευγνωμοσύνη για όσα έχουν οι άνθρωποι οδηγεί φυσικά στο να προσφέρουν», κατέληξε η Λογοθέτη.
