Από τον καθηγητή Kerim Munir
Το άρθρο του Cyprus Mail της 30ης Σεπτεμβρίου από τον Rebekah Gregoriades, "Κύπρο Κύπρος" Το «θετικό» λέει ο [Πρόεδρος του Ελληνικού Σώματος Νίκιτα] Κακλαμάνης », προσφέρει ακόμη έναν ακόμη γύρο δηλωτικών δηλώσεων: την πλήρη απόσυρση των« παράνομων στρατευμάτων »από τη μία πλευρά και η επιμονή στα« δύο κρατικά κράτη »από την άλλη. Και οι δύο είναι μεγιστοποιητικοί, και οι δύο είναι μη ρεαλιστικές, και οι δύο ενισχύουν μόνο την αντίληψη ότι το πρόβλημα της Κύπρου παραμένει παγωμένο όχι από τους ανθρώπους της, αλλά από τους πολιτικούς του.
Αυτό εγείρει το πρώτο θεμελιώδες ερώτημα: Μπορεί το τρέχον σύνολο πολιτικών να επιλύσει πραγματικά το πρόβλημα της Κύπρου; Μετά από μισό αιώνα αποτυχημένων συνομιλιών, περιστρεφόμενες ηγέτες και ρητορική κλιμάκωση, η νόμιμη απάντηση είναι ότι ίσως δεν μπορούν. Η Κύπρος είναι πολύ σημαντική για να παραμείνει στα χέρια των μεταβατικών πολιτικών, καθένας από τους οποίους φέρει τις δικές τους εγχώριες αποσκευές. Ένας ισχυρότερος ρόλος για την κοινωνία των πολιτών, τις ανεξάρτητες φωνές και ένα συμβούλιο συμφιλίωσης είναι καθυστερημένος. Εάν μόνο η πολιτική δεν μπορεί να μας προωθήσει, τότε η ίδια η κοινωνία πρέπει.
Εάν οι πολιτικοί δεν μπορούν να επιλύσουν το πρόβλημα της Κύπρου, η κοινωνία των πολιτών πρέπει να εισέλθει - το μέλλον του νησιού είναι πολύ σημαντικό για να μείνει στο κενό.
Το δεύτερο θεμελιώδες ερώτημα αφορά τη φύση του ίδιου του πολιτικού λόγου. Οι απαιτήσεις για τα "όλα τα στρατεύματα" έξω από τη μία πλευρά και η απόλυτη επιμονή σε "δύο κράτη" από την άλλη, είναι ανόητες. Αποκλείζουν τον διάλογο πριν ξεκινήσει. Δημιουργούν ψευδείς επιλογές: κυριαρχία χωρίς ασφάλεια για τους ελληνικούς κυπριακούς ή ασφάλεια χωρίς κυριαρχία για τους Τούρκους Κύπριους. Ούτε η φόρμουλα δεν θα λειτουργήσει. Αυτό που χρειάζεται είναι η μεσαία πορεία του BBF 2.0-μια δισκομική ομοσπονδία που ενσωματώνει την ασφάλεια και την κυριαρχία σε ένα σύστημα διπλής στρώσης: μειωμένες τουρκικές δυνάμεις υπό διεθνείς επαλήθευση, υπολειπόμενες εγγυήσεις ενσωματωμένες σε πολυμερές επεξεργασίες και μια ομοσπονδία αρκετά ανθεκτική για την αποτροπή της κυριαρχίας ή της απόσχισης.
Η ασφάλεια και η κυριαρχία πρέπει να περπατήσουν μαζί - χωρίς και τα δύο, η Κύπρος θα παραμείνει διαιρεμένη, αλλά και με τα δύο, ένα κοινό πεπρωμένο είναι ακόμα δυνατό.
Το τρίτο θεμελιώδες ερώτημα αφορά τη μνήμη και την ταυτότητα. Δεν πρέπει να υποκύψουμε στην αμνησία - ούτε στο rumination. Η συζήτηση για την προοπτική είναι απαραίτητη. Η κλίση της γλώσσας της "ευρωπαϊκής" σαν να ήταν μια αποκλειστική φυλετική ή εθνοκεντρική αρετή δεν βοηθά. Πράγματι, συνθέτει το πρόβλημα. Από την απόρριψη του σχεδίου της Ανάν το 2004, η Κύπρος έχει στην πραγματικότητα ζούσε σε δύο συνδικάτα πληρεξούσιου: το Νότο ως Ευρωπαϊκή Μορφή Ένωσης με την Ελλάδα μέσω της ΕΕ και του Βορρά ως εξάρτηση από την Τουρκία. Και οι δύο πλευρές πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτήν την πραγματικότητα, αντί να τις χρησιμοποιούν ως πυρομαχικά εναντίον του άλλου. Και πρέπει επίσης να αναγνωριστεί ότι οι πολιτικοί και από τις δύο πλευρές που έχουν δεσμευτεί να διατηρήσουν αυτό το status quo έχουν μια βαθιά σύγκρουση συμφερόντων όταν πρόκειται για την επίλυση - ή όχι για την επίλυση - το πρόβλημα της Κύπρου.
Δεδομένου ότι οι πολιτικοί συνεχίζουν να εμπορεύονται συνθήματα και απόλυτα, είναι καιρός οι ίδιοι οι άνθρωποι να ακουστούν.
Οι ίδιοι οι άνθρωποι πρέπει να ζητηθούν απευθείας, μέσω μιας δημόσιας διαβούλευσης που δεν έχει εποπτεύεται σε όλους τους Κύπριους με την υπηκοότητα της Κύπρου της Κύπρου και εκείνους με επαληθευμένη γέννηση στο νησί, βόρεια ή νότια, ηλικίας 18 ετών και άνω.
Μια τέτοια δημοσκόπηση, η οποία διεξήχθη ταυτόχρονα και στις δύο κοινότητες, θα ήταν κάτι περισσότερο από μια έρευνα. Θα ήταν μια προαγωγή σε ένα δημοκρατικό ομοσπονδιακό σύστημα - μια πρόβα στην οποία οι Κύπριοι αρχίζουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ως κοινούς ενδιαφερόμενους στη διαμόρφωση του μέλλοντός τους. Θα αντιπροσωπεύει επίσης μια μοναδική και καινοτόμο προσέγγιση για την επίλυση των δια-κοινών συγκρούσεων, δείχνοντας στον κόσμο ότι ακόμη και οι πιο παρατεταμένες συγκρούσεις μπορούν να αντιμετωπιστούν ζητώντας από τους ανθρώπους άμεσα, ειλικρινά και εξίσου τι είδους ειρήνη είναι έτοιμοι να ζήσουν. Με την πάροδο του χρόνου, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για να ακολουθήσουν άλλες διαιρεμένες κοινωνίες.
Αυτή η διαβούλευση έχει σχεδιαστεί για να παρέχει μια σαφή ένδειξη της κοινής γνώμης πέρα από τις θέσεις των πολιτικών. Δεν αντιπροσωπεύει μια σταθερή λύση, ούτε είναι νομικά δεσμευτική. Αντ 'αυτού, δοκιμάζει εάν οι Κύπριοι πιστεύουν ότι η συμφιλίωση και η ομοσπονδιακή συνύπαρξη είναι δυνατές εάν επιδιωχθούν με ρεαλισμό, συμβιβασμό και θάρρος.
Οι απαντήσεις θα συλλέγονται ανώνυμα και δημοσιευμένα με διαφάνεια, με στόχο την καθοδήγηση μελλοντικών διαπραγματεύσεων, ώστε να αντικατοπτρίζουν τις προσδοκίες και τις ανησυχίες των ίδιων των πολιτών.
Επεξηγηματικές ερωτήσεις δημοσκόπησης
1. Συμβούλιο συμφιλίωσης - υποστηρίζετε τη δημιουργία ενός μόνιμου Συμβουλίου Συμφιλίωσης της Κύπρου που στερείται πολιτικών - με τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών, των νέων, των γυναικών, των αθλητικών, των τεχνών και των επαγγελματικών ομάδων - για να εξασφαλίσει τη μελλοντική σύγκλιση και όχι την ανανεωμένη διαίρεση;
2α. Αμοιβαία ευθύνη (1963-1974)-Συμφωνείτε ότι και οι δύο κοινότητες πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τη βία, τον εκτοπισμό και τη δυσπιστία που συνέβησαν μεταξύ του 1963 και του 1974 και να δεσμευτούν σε μια διαδικασία συμφιλίωσης με προοπτική αντί να βασίζονται σε αποκλειστική ευθύνη;
2Β. Αμοιβαία ευθύνη (μετά το 1974)-Συμφωνείτε ότι και οι δύο κοινότητες πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τα γεγονότα και τις αδικίες που ακολούθησαν το 1974, συμπεριλαμβανομένης της εκτόπισης, της σφετεριστικής περιουσίας και της παρατεταμένης διαίρεσης και δεσμεύονται στη συμφιλίωση που δίνει προτεραιότητα στη μελλοντική συνύπαρξη έναντι ατελείωτης ανατροπής;
3. Ασφάλεια και στρατεύματα (Crans-Montana 'Sunset Clause)-Υποστηρίζετε μια ομοσπονδιακή λύση στην οποία η Τουρκία διατηρεί έναν εγγυητή ρόλο, αλλά με σταδιακές μειώσεις των Troops-για παράδειγμα σε πέντε, 10 και 15 χρόνια-υπό την επαλήθευση του ΟΗΕ/ΕΕ, οδηγώντας σε τελική ανασκόπηση και δέσμευση για την πλήρη απόσυρση;
4. Η πολιτική ισότητα-θα υποστηρίζατε μια περιστρεφόμενη προεδρία και αντιπρόεδρος, όπου τα γραφεία εναλλάσσονται μεταξύ των κοινοτήτων και των υποψηφίων πρέπει να κερδίσουν τόσο την πλειοψηφία του νησιού όσο και το ελάχιστο ποσοστό ψήφων σε κάθε κοινότητα-εξασφαλίζοντας ότι κανένας ηγέτης δεν μπορεί να εκλεγεί από τη μία πλευρά;
5. Ακίνητα και δικαιοσύνη - Υποστηρίζετε έναν διακανονισμό όπου οι ισχυρισμοί ακινήτων επιλύονται με αποζημίωση όπου είναι δυνατόν, και με αποζημίωση ή ανταλλαγή όπου όχι, που διοικούνται από ανεξάρτητη διεθνή επιτροπή;
6. Μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης (CBMS)-Υποστηρίζετε άμεσα CBM-όπως η Varosha υπό τη διοίκηση του ΟΗΕ, το επεκταμένο εμπόριο πράσινης γραμμής και τα κοινά ενεργειακά έργα-ακόμη και πριν από έναν τελικό διακανονισμό, για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης;
Αυτές οι ερωτήσεις δεν είναι θεωρητικές. Πρόκειται για τα βασικά διλήμματα: ασφάλεια έναντι κυριαρχίας, δικαιοσύνη έναντι τελικότητας, ευθύνης έναντι της ευθύνης, εμπιστοσύνης έναντι φόβου.
Αυτή η τρίτη ερώτηση αντανακλά την πρόταση συμβιβασμού του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ στο Crans-Montana τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2017: Δεν υπάρχουν πλέον "μηδενικά στρατεύματα, μηδενικές εγγυήσεις" (ελληνικά κυπριακοί) έναντι "αόριστων εγγυήσεων με στρατεύματα" (Τουρκία/Τούρκους Κυπρισιακά)
Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλος πόλεμος στην Κύπρο, καθώς θα σήμαινε την αμοιβαία καταστροφή του όμορφου νησιού που είναι αγαπημένο και από τις δύο πλευρές. Οι πραγματικές διαιρέσεις είναι πλέον πολιτικές και ψυχολογικές, συχνά μειωμένες στην οπτική, όπως σημειώνεται από το σύνταγμα της Κύπρου της 1ης Οκτωβρίου, "Η άποψή μας: ο χειρισμός του Κυπριακού προβλήματος από την Κύπρο είναι ακριβώς για την οπτική". Οι πολίτες γνωρίζουν ότι η ασφάλεια και η κυριαρχία μπορεί να είναι ισορροπημένες και θα πρέπει να τους ζητηθεί άμεσα.
Θάρρος πάνω από τα όνειρα
Όπως ο Σαίξπηρ προειδοποίησε σε ένα όνειρο της νύχτας του καλοκαιριού, "η πορεία της αληθινής αγάπης δεν έτρεξε ποτέ ομαλά". Τα όνειρα δεν είναι λύσεις. Είναι μόνο όνειρα. Το πολιτικό θέατρο που κυνηγάει τις φανταστικές φαντασιώσεις είναι τραγικό επειδή σπαταλάει πολύτιμο χρόνο.
Και όπως μας υπενθύμισε ο Voltaire, "ο καλύτερος είναι ο εχθρός του καλού." Η Κύπρος δεν χρειάζεται την τέλεια λύση που δεν φτάνει ποτέ και δεν μπορεί να παραδοθεί από την τρέχουσα σειρά πολιτικών ηγετών. Χρειάζεται τη λύση που μπορεί να δεχτεί και οι δύο κοινότητες.
Οι πολιτικοί πρέπει να σταματήσουν να εκτοξεύουν αντιφατικούς ισχυρισμούς. Οι άνθρωποι πρέπει να απαιτούν κάτι καλύτερο. Και η κοινωνία των πολιτών πρέπει να διεκδικήσει τη θέση της στο τραπέζι. Διαφορετικά, δεν θα παραμείνουμε στην άκρη της προόδου, αλλά στην άκρη του ίδιου αυτο-κατασκευασμένου γκρεμού.
Ίσως γράφοντας αυτά τα λόγια κινδυνεύω να γίνω ένα είδος κάτω, ο υφαντής σε ένα όνειρο της νύχτας του καλοκαιριού, φορώντας εν συντομία το κεφάλι του γαϊδουριού και φαντάζοντας ότι αυτό που φαίνεται αδύνατο μπορεί να είναι ακόμα εφικτό. Ωστόσο, στην Κύπρο, το γαϊδούρι είναι επίσης το εθνικό μας σύμβολο - πεισματάρης, ανθεκτικός και διαρκής. Εάν είναι αφελές να πιστέψουμε ότι αυτό το νησί μπορεί ακόμα να βρει έναν ζωντανό οικισμό μετά από 50 χρόνια διαίρεσης, τότε είμαι πρόθυμος να παίξω το Fool και το Donkey και οι δύο. Θα προτιμούσα να είμαι ονειροπόλος παρά ένας κυνικός - γιατί να είμαι κυνικός είναι να εγκαταλείψουμε την ελπίδα ότι ο συμβιβασμός ή το κοινό πεπρωμένο μπορεί να λειτουργήσει ποτέ. Τότε γιατί όχι;
Από τον καθηγητή Kerim M Munir, Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, Βοστώνη, Μασαχουσέτη. Πρώην απόφοιτος της Αγγλικής Σχολής, Λευκωσία. Αυτό το κομμάτι προσφέρεται τόσο ως προσωπικός προβληματισμός όσο και ως πολιτική έκκληση που επιδιώκει να προωθήσει τη δημόσια συζήτηση σε μια κρίσιμη στιγμή
