Περπατήστε σε σχεδόν οποιαδήποτε γκαλερί σε μια τυχαία πόλη σε όλο τον κόσμο αυτές τις μέρες και θα το παρατηρήσετε: λαμπερές επιφάνειες, γυαλιστερά κύματα χρώματος, κοσμήματα που φαίνεται να παγιδεύουν το φως του ήλιου μέσα. Το μυστικό δεν είναι ένα νέο χρώμα ή πολύτιμη πέτρα, αλλά εποξική. Ένα υλικό που σχετίζεται με βάρκες και εργαστήρια έχει φτάσει στα στούντιο των ζωγράφων, των γλυπτών και των ενθουσιωδών DIY.
Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι πόσο καθολική είναι αυτή η μετατόπιση. Στην Κύπρο, οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν εποξική για να συλλάβουν τις αποχρώσεις της Μεσογείου. Στο Άμστερνταμ, οι σχεδιαστές το ρίχνουν σε τολμηρά, πειραματικά έπιπλα. Με κάποιο τρόπο, η ίδια ρητίνη μιλάει διαφορετική γλώσσα ανάλογα με το ποιος κρατάει το πινέλο - ή το καλούπι.
Υπάρχει ένας λόγος που αισθάνεται ξαφνικά ο εποξικός παντού. Είναι ευπροσάρμοστο με τρόπο που λίγα υλικά είναι. Προσθέστε χρωστική ουσία και μπορείτε να ρίξετε υγρό χρώμα που φαίνεται να λάμπει από μέσα. Στρώστε το, και παίρνετε βάθος που κόβει το μάτι, σχεδόν σαν να κοιτάζει στο νερό. Συνδέστε το με ξύλο ή πέτρα και μετατρέπει τα καθημερινά αντικείμενα σε κομμάτια σχεδιασμού.
Και σε αντίθεση με τα εύθραυστα χρώματα ή τα τελειώματα, το εποξικό είναι πεισματάρης. Το φως του ήλιου, οι γρατζουνιές, η υγρασία - τους αντιστέκονται σε όλους. Αυτό σημαίνει ότι η τέχνη δεν φαίνεται μόνο εντυπωσιακή σήμερα, διατηρεί τη ζωντάνια της εδώ και χρόνια.
Η Κύπρος είναι από καιρό ένα κόμβο καλλιτεχνικής έκφρασης, από τα αρχαία ψηφιδωτά έως τις σύγχρονες εγκαταστάσεις. Και, σε ένα νησί που περιβάλλεται από τυρκουάζ νερά, δεν είναι έκπληξη η εποξική έχει βρει ένα ιδιαίτερο μέρος. Στη Λευκωσία και την Λεμεσό, τα εργαστήρια του Σαββατοκύριακου εισάγουν τους ανθρώπους σε ρητίνη τέχνη. Οι πίνακες με "ωκεανούς χύνεται" - μπλε και λευκό εποξικό που μιμούνται τα κύματα σπασίματος - είναι ιδιαίτερα δημοφιλή. Μερικοί κοσμηματοπωλεία έχουν αρχίσει να σφραγίζουν μικροσκοπικά κελύφη ή κόκκους άμμου μέσα μενταγιόν ρητίνης, μια φορετή μνήμη της παραλίας.
Για τους τουρίστες, αυτό το είδος τέχνης είναι κάτι περισσότερο από διακόσμηση. Είναι ένας τρόπος να πάρετε ένα κομμάτι της Κύπρου που δεν θα ξεθωριάσει ή θα καταρρεύσει. Για τους ντόπιους, είναι μια ευκαιρία να συγχωνεύσουμε την παράδοση με κάτι σύγχρονο, προσθέτοντας μια γυαλιστερή συστροφή σε χειροποίητα σκάφη.
Άμστερνταμ: Πειραματισμός χωρίς όρια
Η σκηνή σχεδιασμού του Άμστερνταμ ήταν πάντα μια παιδική χαρά για ασυνήθιστα υλικά, οπότε δεν είναι περίεργο ότι η εποξική έχει απογειωθεί εκεί. Στις μετατρεπόμενες αποθήκες και στούντιο από την πλευρά του καναλιού, οι κατασκευαστές πειραματίζονται με έντονα έπιπλα ρητίνης-τα τραπέζια καφέ χωρίζονται με λαμπερά "ποτάμια", μετρητές μπαρ με φωτεινές στροφές, ακόμη και γλυπτά κομμάτια φωτισμού.
Οι σχεδιαστές κοσμημάτων στην πόλη συχνά υιοθετούν μια πιο ευαίσθητη προσέγγιση, ενσωματώνοντας αποξηραμένα λουλούδια ή μεταλλικές πινελιές σε ημιδιαφανή ρητίνη. Το αποτέλεσμα αισθάνεται μοντέρνο αλλά προσωπικό, ένα είδος τέχνης που μπορείτε να μεταφέρετε μαζί σας.
Όπου η Κύπρος κλίνει στη φύση και τη μνήμη, η λήψη του Άμστερνταμ είναι πιο πειραματική, συνδυάζοντας τη λειτουργικότητα με τη Flair.
Ένα από τα μεγαλύτερα δυνατά σημεία της εποξειδικής; Δεν χρειάζεται να είστε επαγγελματίας για να το δοκιμάσετε. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, οι χομπίστες ρίχνουν ρητίνη σε μικρά καλούπια για να φτιάξουν σουβέρ, δίσκους ή σκουλαρίκια. Άλλοι είναι αρκετά τολμηροί για να αντιμετωπίσουν τα μεγαλύτερα έργα, όπως η χύτευση μιας τραπεζαρίας.
Η διαδικασία είναι εκπληκτικά απλή: ανακατέψτε, ρίξτε, αφήστε το να θεραπεύσει. Φυσικά, το σωστό υλικό έχει σημασία-εποξειδική υψηλής ποιότητας που έχει σχεδιαστεί για την τέχνη εξασφαλίζει σαφήνεια και ασφάλεια. Με τόσους πολλούς προμηθευτές που τώρα τροφοδοτούν τα δημιουργικά, οι αρχάριοι μπορούν να βουτήξουν χωρίς να ανησυχούν ότι χρησιμοποιούν το λάθος προϊόν.
Αυτό που ξεκινά ως ένα περιστασιακό έργο DIY συχνά γίνεται εθιστικό. Πολλοί από τους σημερινούς καλλιτέχνες ρητίνης ξεκίνησαν με ένα σύνολο καλουπιών και κατέληξαν σε κομμάτια που πωλούν σε αγορές ή σε απευθείας σύνδεση.
Κάθε τάση τέχνης έχει τη στιγμή της, αλλά το εποξικό δεν φαίνεται να ξεθωριάζει. Αν μη τι άλλο, εξελίσσεται. Η βιωσιμότητα είναι ένας λόγος: πολλά εποξειδικά έργα αφορούν την αναπνοή της νέας ζωής σε παλιό ξύλο ή σώματα. Αυτό κάνει την τέχνη τόσο όμορφη όσο και πρακτική, η οποία αισθάνεται ακριβώς στον σημερινό κλίμα συνειδητή κόσμο.
Ένας άλλος λόγος είναι απλά ο παράγοντας χαράς. Υπάρχει κάτι γοητευτικό για τη συνεργασία με τη ρητίνη - βλέποντας τις χρωστικές ουσίες στροβιλισμό, περιμένοντας να σκληρύνει, ξεφλουδίζοντας ένα καλούπι για να αποκαλύψει κάτι γυαλιστερό και απροσδόκητο. Αυτό το είδος της διαδικασίας κρατά τους ανθρώπους αγκιστρωμένους.
Από τα Sunlit Studios της Λευκωσίας στα Buzzing Design Labs του Άμστερνταμ, το εποξικό γίνεται μια κοινή γλώσσα μεταξύ των καλλιτεχνών. Είναι ένα υλικό που συλλαμβάνει νερό, φως και μνήμη, αλλά και δείχνει επίσης προς το σύγχρονο σχεδιασμό και την καινοτομία.
Για μερικούς, είναι ένα χόμπι στο τραπέζι της κουζίνας. Για άλλους, είναι το κεντρικό κομμάτι μιας έκθεσης γκαλερί. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η εποξική έχει ξεφύγει από το πάτωμα του εργοστασίου και διεκδίκησε τη θέση του στον κόσμο της τέχνης. Και για όσους μπαίνουν στον πειρασμό να δοκιμάσουν - το μόνο που χρειάζεται είναι η ρητίνη, η μικρή φαντασία και η προθυμία να δούμε τι συμβαίνει όταν το υγρό χρώμα συναντά τη δημιουργικότητα.
