Φέτος, ενημερώθηκε η σύνθεση των υπαλλήλων της "Κύπρου Vestnik". Και τώρα η ιστορία για την ιστορία της εφημερίδας θα πάει στο πρώτο πρόσωπο - φέρνουμε στην προσοχή σας θραύσματα από το βιβλίο της Natalia Kardash "20 χρόνια στην Κύπρο - στο κέντρο των εκδηλώσεων", που δημοσιεύθηκε το 2019.
Ένας ευτυχισμένος συνδυασμός περιστάσεων
Από το 2001, η ζωή μου έχει συνδεθεί άρρηκτα με τον "Αγγελιοφόρο της Κύπρου". Αρχικά εργάστηκα πολύ για να επιστρέψω τη ζωή στην εφημερίδα, στη συνέχεια να καταστήσω τη δημοσίευση κερδοφόρα, αργότερα - για να διπλασιάσει το εισόδημα της οικογένειάς μου: μετά το διαζύγιο, εμείς και τα παιδιά μου αφήσαμε ένα μισθό για τρία. Και έπειτα ... Έχω ήδη ξέχασε γιατί το έργο πρέπει να καταλαμβάνει 12-14 ώρες έξι ημέρες την εβδομάδα, συνηθίστηκε σε αυτό. Σε ένα σημείο, αποφάσισα για τον εαυτό μου ότι το "Δελτίο της Κύπρου" δεν είναι δουλειά, αλλά ένας τρόπος ζωής. Και από αυτή τη σκέψη έγινε πολύ πιο εύκολο.
Σταμάτησα να διαιρέσω το χρόνο μου στην εργασία και την προσωπική, μόλις έμαθα πώς να συμπεριλάβω και τα δύο στο πρόγραμμά μου. Και για σχεδόν 20 χρόνια κοιμάμαι και ξυπνάω με τις σκέψεις μου για το τι άλλο να καταλήξω σε αυτό για τον "Αγγελιοφόρο της Κύπρου", τις δημοσιεύσεις μας, τις εκδηλώσεις μας.
Η νέα ομάδα "Vestnik Cyprus" - 2001 Σοβαρή "Ημέρα Γέλια"
Άρχισα να εργάζομαι στο "Δελτίο της Κύπρου" την 1η Απριλίου 2001. Θυμήθηκα την ημερομηνία, επειδή είναι δημόσιες διακοπές στην Κύπρο και τη διεθνή ημέρα του γέλιου. Έτσι ήταν απαραίτητο να δούμε αν η ιστορία από το εγχείρημα μου θα έβγαινε διασκέδαση. Ο συντάκτης και ο σχεδιαστής έφυγαν για μόνιμη θέση διαμονής στον Καναδά και ο διευθυντής της εφημερίδας στην Ελλάδα για να υπηρετήσει στον ελληνικό στρατό. Τα χρέη συσσωρεύτηκαν, ισοδύναμα με το εισόδημα της εφημερίδας σε έξι μήνες. Κατά την πρώτη συνάντηση, με εισήγαγαν μέχρι σήμερα και προσέφεραν όλα όσα μπορούσαν: οι προωθήσεις της εφημερίδας και ένας μισθός για τρία (ήρθα με μια ομάδα από τη φίλη του συζύγου μου και του συντάκτη). Αποφάσισα ότι θα μπορούσα να το χειριστώ ούτως ή άλλως. Και θα σώσω την εφημερίδα και θα βρω χρήματα για εκτύπωση και μισθούς. Και την ημέρα του γέλιου, κάθισε στο νέο της σκηνοθέτη και άρχισε να καταρτίζει ένα σχέδιο δράσης.
Εάν δεν υπάρχει τίποτα να χάσετε, τότε δεν είναι τρομακτικό να πειραματιστείτε
Από τότε, η ιστορία της εφημερίδας έχει εκτελεστεί μπροστά στα μάτια μου. Πιο συγκεκριμένα, ήταν για μένα - στο καθήκον - εξαρτιόταν από το τι θα ήταν αυτή η ιστορία. Εκείνη την εποχή υπήρχαν 24 λωρίδες στην εφημερίδα, λιγότερο από χίλια αντίτυπα βγήκαν εβδομαδιαίως. Στην αρχή μεγάλωσαν σε όγκο και κυκλοφορία - νέες επικεφαλίδες, νέοι συγγραφείς, εμφανίστηκαν νέοι αναγνώστες ... φέτος εμφανίστηκαν για πρώτη φορά γυαλιστερό θεματικές εφαρμογές. Μέχρι το τέλος του έτους, η εφημερίδα είχε 32 σελίδες και η κυκλοφορία αυξήθηκε τέσσερις φορές. Έξι μήνες αργότερα, αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν την πρώτη αίτηση - το περιοδικό "Limsoli Stores" (αργότερα θα μετατραπεί σε "καταστήματα της Κύπρου" και τα δύο τελευταία χρόνια θα κυκλοφορήσουν στο πλαίσιο της μάρκας περιοδικών - το έργο αυτό ζούσε για περίπου 15 χρόνια και έφερε πολλά οφέλη στους αναγνώστες και τους διαφημιζόμενους). Για το Mitt (τουριστική έκθεση στη Μόσχα) αρχίσαμε να δημοσιεύουμε το περιοδικό της Κύπρου. Για αρκετά χρόνια στη σειρά, συνόδευα την αντιπροσωπεία της Κύπρου στο MITT, προσπαθώντας να βοηθήσω στην προσέλκυση τουρίστες όσο το δυνατόν περισσότερο.
Ακόμα και τότε, συνειδητοποιήσαμε ότι η εφημερίδα είναι ελάχιστα ενδιαφέρουσα και έχει πρακτικά οφέλη. Η ομάδα είχε έναν κανόνα: Εκτός από την πλήρη αφοσίωση, η εργασία στην εφημερίδα είναι επίσης ανιδιοτελής βοήθεια στους ανθρώπους και, πάνω απ 'όλα, βοηθώντας τους συμπατριώτες μας στην προσαρμογή στη ζωή στην Κύπρο. Αυτό σημαίνει ότι είναι απαραίτητο να απαντηθούν σε μια μεγάλη ποικιλία ερωτήσεων - και όχι μόνο από τις σελίδες της εφημερίδας, αλλά και σε μεγαλύτερο βαθμό στη διαδικασία της προσωπικής επικοινωνίας.
Την ίδια χρονιά, οργανώσαμε για πρώτη φορά μια παιδική χρονιά στη ρωσική. Αλλά, λόγω της απειρίας, δεν μαντέψαν να πουλήσουν εισιτήρια εκ των προτέρων. Θεωρήθηκε ότι όλοι οι επισκέπτες θα αγόραζαν ένα εισιτήριο εισόδου πριν από την παρουσίαση. Αν γνωρίζαμε τι θα είχε ως αποτέλεσμα ...
Η ιδέα ήταν τόσο επίκαιρη που η ανακοίνωσή μας απάντησε ... αρκετές εκατοντάδες άνθρωποι. Δεν θα ξεχάσω εκείνη την ημέρα μέχρι το τέλος της ζωής μου! Κάθε παιδί στην ανακοίνωση υποσχέθηκε ένα δώρο από τα χέρια του Άγιο Βασίλη. Ετοιμάσαμε εκατό κουτιά με γλυκά, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα υπήρχαν περισσότερα παιδιά. Και είχαμε μόνο μια ώρα (ενώ η παράσταση διήρκεσε) για να αγοράσουμε όλα όσα παρέμειναν ακόμα σε καταστήματα παιχνιδιών Λεμεσόλ! Στη συνέχεια προέκυψε η ερώτηση για το πώς ο Άγιος Βασίλης θα αντιμετωπίσει τη "διανομή" των δώρων: Κάθε παιδί ήθελε να αγκαλιάσει τον παππού του, να του πει ένα ποίημα. Εάν για κάθε ένα για πέντε λεπτά, τότε η παρουσίαση των δώρων θα πρέπει να διαρκέσει τουλάχιστον 16 (!) Ώρες.
Και αυτά είναι μόνο τα πιο δύσκολα καθήκοντα. Δεν μιλάω για το δενδρύλλιο (υπήρχαν μόνο 100 καρέκλες, όλα με ψηλές πλάτες, εξαιτίας των οποίων τα παιδιά από τη δεύτερη σειρά δεν ήταν ορατά), για το πέτρινο πεδίο (που τα παιδιά κάθισαν), για διαφορετικές ηλικίες (το παραμύθι ήταν μόνο), για το γλωσσικό φράγμα (τα παιδιά από μικτά παιδιά δεν κατάλαβε τους υπέροχους ήρωες).
Σας λέω με τέτοια λεπτομέρεια ότι γίνεται σαφές γιατί είμαστε τώρα τόσο έξυπνοι και έμπειροι. Μετά από αυτό πρώτα, το πιο δύσκολο matinee, έχουμε ήδη οργανώσει περισσότερα από 150 παρόμοια γεγονότα. Πρώτον, 2-3 ετησίως και όλα στη Λεμεσό, στη συνέχεια 10-15-20 ετησίως και ήδη σε όλη την Κύπρο. Κατά το πρώτο έτος, το πρόγραμμα έγινε από μόνα τους (και ο σύζυγός μου έπαιξε το ρόλο του Άγιο Βασίλη). Ήταν αρχικά εναντίον, όχι καλλιτέχνης, αλλά δεν υπήρχε κανένας άλλος να εργάζεται δωρεάν - και τελικά συμφώνησε. Στη συνέχεια, τα χρήματα για τους μισθούς εμφανίστηκαν ερασιτέχνες καλλιτέχνες. Αργότερα, όταν αρχίσαμε να πωλούμε περισσότερα εισιτήρια, μπορέσαμε να αντέξουμε όχι μόνο να αγοράσουμε πτήσεις για επαγγελματίες καλλιτέχνες από τα ρωσικά παιδικά θέατρα, αλλά και να πληρώσουμε για τέλη. Οι matinees στα ρωσικά έλαβαν ρίζες και από τότε περνούσαν κάθε χρόνο.
Αυτό το άρθρο αποτελεί μέρος μιας σειράς άρθρων σχετικά με την ιστορία του "Herald of Cyprus" αφιερωμένο στην 30η επέτειο της εφημερίδας. Διαβάστε άλλα υλικά με ετικέτα #History of the Herald της Κύπρου και από συνδέσμους:
Πώς σε 30 χρόνια το "Δελτίο της Κύπρου" έχει επηρεάσει τη ζωή των ρωσικών ανθρώπων
1995. Το διαφημιστικό φυλλάδιο, το οποίο κατά λάθος έγινε η αρχή μιας νέας εποχής
1996. Η εφημερίδα έρχεται στη ζωή: οι πρώτες επικεφαλίδες, οι πρώτες επιστολές των αναγνωστών
1997. Ήρθαν εδώ, "να μιλήσουν στα ρωσικά"
1998. "Δελτίο της Κύπρου" - σχεδόν "λογοτεχνική Gazeta"
1999.
2000. Βιβλιοθήκη "Vestnik Cyprus" και το πρώτο KVN
