Του Σίμωνα Δημητρίου
Εάν πρόκειται να πείτε μια ιστορία που ακόμη και ο αφηγητής σας αναγνωρίζει ότι δεν είναι πρωτότυπη, έχετε ουσιαστικά τρεις μεθόδους για να διασφαλίσετε ότι η ιστορία σας είναι καλύτερη από άλλες, παρόμοιες ιστορίες. Μπορείτε να μας κάνετε να ερωτευτούμε τους χαρακτήρες σας. Μπορείτε να συμπεριλάβετε αρκετά απροσδόκητα είτε στις παρατηρήσεις σας είτε στην ενδιάμεση γραφική παράσταση. ή μπορείτε να γράψετε με πιο ευκρινή φράσεις από άλλους συγγραφείς. Το ντεμπούτο της Madeleine Gray αφηγείται την ιστορία μιας νεότερης γυναίκας που έχει σχέση με έναν ηλικιωμένο άνδρα που – έκπληξη! – δεν αφήνει τη γυναίκα του. Δυστυχώς, ενώ η Γκρέι στηρίζεται στη ζωηρότητα του αφηγητή της και στο δάγκωμα της πρόζας της, κανένα από τα δύο δεν κάνει αρκετά για να βγάλει αυτό το βιβλίο από το απλώς πάνω από το μέσο όρο.
Η αφηγήτριά μας είναι η Ήρα, μια πρώην τελειόφοιτη της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που έγινε απόφοιτος τεχνών χωρίς σκηνοθεσία. Έχοντας αφιερώσει όσο χρόνο μπορεί εύλογα (ή αδικαιολόγητα) να διαχειρίζεται την αναβολή της εισόδου στο εργατικό δυναμικό μέσω της συσσώρευσης τριών πτυχίων, η Hera τελικά εξασφαλίζει μια θέση ως συντονιστής της διαδικτυακής κοινότητας, η οποία καταλήγει να είναι μια άσκηση για άσκοπη χρωματική κωδικοποίηση δυνητικά εμπρηστική σχολιάζει και «δεν κάνουμε τίποτα, εκτός από το να κάνουμε φανερό ότι το είχαμε δει». το συμπέρασμα ότι «Αν πραγματικά πρόκειται να αγκαλιάσω την εταιρική κουλτούρα, είναι βασικά επιβεβλημένο να γαμήσω τον παλιό τύπο, σωστά;» Η Ήρα έχει, τελικά, «δεί το Grey's Anatomy». Μόλις εκπληρωθεί η επιταγή, κυριαρχούν άλλα συναισθήματα. Αγάπη, ναι, αλλά και η επιθυμία «να έχω μια ζωή που δεν με απαιτούσε πια να παίρνω αποφάσεις».
Η παραπάνω περιγραφή προσφέρει μια μικρή γεύση από τα καλά και λιγότερο καλά στοιχεία του μυθιστορήματος. Οι απεικονίσεις της νεότερης Ήρας από τον Γκρέι, με αποκορύφωμα την αναζήτηση εργασίας της, είναι συχνά εξαιρετικές, με στίγματα από εύστοχες και έξυπνα χρησιμοποιούμενες αναφορές ποπ-κουλτούρας (κανένα βιβλίο που κάνει αναφορά στα Μαύρα Βιβλία δεν μπορεί να είναι καθόλου κακό), καθώς και υποβλητικές και ηχηρές παρατηρήσεις . Τα προβλήματα έγκεινται στην ίδια την υπόθεση, ή πιο συγκεκριμένα, στις υποκείμενες ψυχολογικές καταστάσεις στις οποίες ο Γκρέι –και η Ήρα– αποδίδουν επίμονα και επανειλημμένα τα κίνητρα της Ήρας να κυνηγήσει τον Άρθουρ ανεξάρτητα από το κόστος. Υπάρχουν μερικά νεφελώδη ζητήματα μούμιας και ένας επαναλαμβανόμενος ισχυρισμός για μια ζωή που στερείται λίγο-πολύ συναισθημάτων και χαράς. Το πρόβλημα είναι ότι μας τα λένε όλα αυτά και δεν μας δείχνουν, βασικά, τίποτα από αυτά. Έτσι, για αυτόν τον αναγνώστη ούτως ή άλλως, αντί να το θεωρεί αγαπητό, εμφανίζεται ως ενοχλητικά θορυβώδες. Είναι κρίμα, γιατί πολλά από αυτά που λέει και κάνει η Ήρα είναι πολύ συναρπαστικά και γραμμένα πολύ ελκυστικά. Υπάρχει υπόσχεση εδώ και μάλλον θα διαβάσω το επόμενο βιβλίο του Γκρέι. Ελπίζω όμως το δεύτερο να είναι καλύτερο.
